Nie chcę umierać jak biały człowiek

Zaplombowany samotnie w metalowej skrzynce -

Niewinnej i sterylnej - z ostatnim oddechem

W ciemnym garniturze, w białej koszuli, krawacie, skarpetkach i lakierkach.

Dajcie mi pokarm, bym mógł się pożywić w mej podróży,

A nie ubierajcie mnie jak na wystawę sklepową.

Udając że tego się właśnie potrzebuje.

To tylko śmierć, kolejne przeistoczenie w kręgu

Mej wędrówki. To nie jest koniec mój przyjacielu,

Lamentujący w ciemności od rana...

Początek w końcu ma swoje korzenie.

Tu spoczywa tylko moje ciało.

Mój duch wędruje wśród przyjaciół, którzy mnie kochają.

Koniec?

Dobrzy umierają staro, dobrzy umierają młodo,

Dobrzy ludzie ciągle umierają -

A my, którzy pozostajemy,

Chociaż zmęczeni, musimy próbować.

Próbować zachować nasze drogi

I odbudować nasze narody -

By walczyć o traktatowe obietnice,

Przeciwko dyskryminacji.

By przejąć wiedzę od naszej starszyzny

I przekazać ją naszej młodzieży,

Aby żyła i umierała jak Indianie

Kiedy my odejdziemy.