O zlocie: dnia 23 lipca odbył się zlot indianistyczny w Wiągu. Osobiście uczestniczyłam w tego typu imprezie po raz drugi. Przybyliśmy na zlot pod sam koniec, co również nie upoważnia mnie do krytyki całej imprezy, lecz część na której się znalazłam zawiodła moje oczekiwania. Porównując to spotkanie z ubiegłorocznym, uważam iż była zorganizowana pod znakiem zapytania, chodzi nie o lokalizacje i warunki, lecz o to co się tam działo (nic się nie działo).

Sama impreza, jej cudowny klimat i ludzie wyrównują niedociągnięcia ze strony organizatorów.

Krąg oświetlonych nocą tipi, indiańskie śpiewy i tańce, zapach ogniska i niesamowici ludzie, to co warto zobaczyć na tej corocznej imprezie.

Towarzysząca pełnia księżyca nad oświetlonymi tipi, wywarła na mnie niesamowite wrażenie i do dziś dnia kojarzę z nią zloty.

A tak poza tym to zlot indiański i wszystko co z nim związane, poznałam dzięki Darkowi R. Kachlakowi, za co jestem mu wbrew tego co on myśli wdzięczna, i choć sprawa indiańska mnie niekoniecznie interesuje "głębiej", to lubię być wśród ludzi, którzy tak jak i On są zaangażowani w sprawy Indian i ich bytu współczesnego.

A było wiele tipi tego roku i wszystkie majestatycznie rozstawione na łące. Liczebnością przeważały nawet, tak liczne zazwyczaj, namioty. Nie powiem, to imponowało. Na pewno dużym plusem był fakt, że "impreza" nie została nagłośniona w mediach, nie było więc aż tak wielu przybyszów - obserwatorów. Co najwyżej nieliczni autochtoni, ci jednak zachowywali się nad wyraz przyjaźnie. Chodziły, co prawda, pogłoski jakoby grupa młodych z pobliskiej wioski, uzbrojonych po zęby, ruszyła w kierunku obozu, ale pewności nie mam. Zresztą nic rzeczywiście niepokojącego w wiosce się nie wydarzyło. Biedactwa, pewnie gdzieś zasłyszeli, że każdemu przysługuje prawo do przestrzeni życiowej. No cóż, historia w każdym bądź razie potoczyła się własnym torem i nie było mowy o żadnym powielaniu stereotypów.

"Bizonie jądra" zachwyciły tego lata chyba wszystkich. Dawno nie widziano już tak zaciętej roz(g)rywki. Dobrze, że nie skończyło się żadną tragedią, bowiem "bizonie kije" migały niebezpiecznie blisko ciał przeciwników. Choć, z drugiej strony patrząc, frekwencja dopisała i to niewątpliwie za sprawą owej krwiożerczości przy wywijaniu kijem. Zupełnie jak w "Walce o Ogień", z tym, że przedmiot "kultu" tym razem zdawał się być nieco mniej wzniosłym...

Organizacja - myślę, że nie powinno być większych zastrzeżeń (bywało gorzej), teren piękny - las, woda ... i czego trzeba więcej, wszystko na miejscu, nawet komary, które nieźle się na nas odżywiły, niestety nad nimi nie da się zapanować i tego nie udało się także dokonać Rafałowi, ale wszystkim było "do twarzy" z paroma bąbelkami to tu - to tam, to same zalety, więc naprawdę myślę, że nie ma na co narzekać.

Szczególną uwagę przykuło to, że ze Zlotu na Zlot jest coraz więcej tipi, co świadczy samo za siebie, coraz więcej ludzi zaczyna czuć "indiański klimat" i przekonywać się do niego. Przede wszystkim jest dużo mniej "obcych", tzw. nie-indianistów, którzy przyjechali po prostu pobiwakować sobie, a przy okazji zobaczyć co się tu wydziwia, bo tez spotkałam się z takim określeniem. Jak co roku uroczyste otwarcie, piękne stroje, główne ognisko, a przy nim tańce, śpiewy, rozmowy etc. Myślę, że każdy mógł znaleźć coś dla siebie. Uważam, że osoby przyjeżdżające po raz pierwszy (a nie było ich wiele w porównaniu z ubiegłymi laty), miały o wiele lepsze perspektywy zapoznania się z kulturą Indian, niż ja kiedy debiutowałam na Zlocie. Wszyscy "początkujący" zostali poinformowani przez niezawodnego Siuksa o podstawowych zasadach panujących na Zlotach, co mi bardzo zaimponowało, mogli posłuchać opowieści, pouczyć się pięknych pieśni i o to właśnie chodzi, zostali wprowadzeni w "tajniki obozowego życia", czego niestety nie mogę powiedzieć o sobie, ale dla chcącego nic trudnego.

Co się tyczy autochtonów, to byli zaskoczeni atmosferą panującą na Zlocie, czegoś takiego się po prostu nie spodziewali, sami nie wiedzieli czego mają oczekiwać. Najbardziej rozwalało mnie zdanie wypowiadane przy wejściu "Państwo na Zlot, czy aby pozwiedzać?", to po prostu zwalające z nóg. Miejscowi byli bardzo wyrozumiali i przyjmowali nas bardzo serdecznie, zawsze służyli dobrą radą, miłym słowem, a nawet ziemniakami czy kalafiorem. Podobał mi się festyn zorganizowany w Wiągu na terenie tamtejszej szkoły, chociaż wydaje mi się, że nie było to zbyt dobre miejsce, mniejszą tolerancją wykazali się bębniarze oraz grupa tańczących tam osób. Poza kilkoma przykrymi incydentami, myślę, że festyn był naprawdę udany. Należałoby też zaznaczyć WIELKIM PLUSEM rozrywkę, jaką była jazda konna. Każdy mógł jeździć, zarówno początkujący jak i weterani jazdy konnej, radocha niesłychana.

Na zakończenie można dodać, że XXIII Zlot PRPI można zapisać na kartach historii pod patronatem telefonów komórkowych. To rozbrajające, facet ubrany w strój indiański, a przy boku nic innego jak niezawodna "komórka", niesamowity widok.

Życie na Zlocie to coś dla mnie, chyba każdy mógł się czegoś nauczyć i znaleźć coś odpowiedniego dla siebie. Bardzo miło wspominam tegoroczny Zlot, chociażby dlatego, że mogłam spotkać się z przyjaciółmi z różnych stron Polski, z którymi nie widzę się przez cały rok, a poza tym wieczorne siedzenie w tipi czy przy ognisku, śpiewy i wracanie nad ranem do swojego namiotu lub tipi - to same zalety takiego życia.

BLUEWIND na XXIII Zlocie PRPI