spotkalam tam przewodnika z Kuby, sprzedawczynie Amerykanke, jakiegos cowboya i wszystkie inne nacje oprocz tej , ktora powinna byc tu najwazniejsza.. Wynajelam lodke i poplynelam w glab rezerwatu.Niesamowite wrazenie, dzungla, zwierzeta i to niesamowite poczucie wolnosci..Nie dziwie sie, ze kiedys Indianie tak bardzo o to walczyli. Jednak musieli być niezwykli , aby tu przezyc...Nie wyobrazam sobie polowania w tych krzakach, mokradlach i wsrod aligatorow. Plynac wsrod tych gestych zarosli czulam obecnosc duchow przeszlosci i niesamowita sile przyrody...tego wrazenia nie przscignie zadna atrakcja zrobiona prze czlowieka.....Niestety urokiem Florydy sa ciagle burze w porze letniej, co nie pozwolilo mi na dluzsze poznawanie zakatkow rezerwatu Seminoli...Udalam sie wiec do tamtejszego muzeum. Powitala mnie Indianka w tradycyjnym seminolskim, kolorowym stroju.Opowiedzialam jej o naszym Stowarzyszeniu, jednak nie zbudzilo to jej zainteresowania...No tak , przeciez to jej praca ..milo powitac turystow i usmiechac sie niezbyt szczerze...Probowalam nawiazac kontakt z kilkoma mieszkancami rezerwatu, ale spotkalam sie z totalna obojetnoscia..Moze nie powinna sie im dziwic..Co moga o mnie mysles oprocz tego iz nastepna turystka marzy o widoku Indianskiego Wodza z kolorowym tipi...Nie potrafilam jednak ukryc rozczarowania..mialam wrazenie, ze mimo pieknych slow, filmow przedstawianych w muzeum, ludzie ci zupelnie zatracili wiare w swoja kulture..a wrecz zaczeli ja przyjmowac jako przedmiot pracy, ktora należy wykonac i zapomniec po zmroku.....Zatopiona we wlasnych myslach, sama krok po kroku szukalam sladow przeszlosci...Muzeum...zdjecia..przedmioty codziennego uzytku..to wszystko tworzylo bardzo melancholijna atmosfere....wyjscie z muzeum prowadzilo w glab puszczy do miejsc modlow tutejszego plemienia...na szczescie dzis bylam jedyna "turystka"...to miejsce z wielkim palem po srodku, paleniskiem i kameiniami poukladanymi dookola chyba zapadnie juz na zawsze w mojej pamieci...Nawet nie wiem jak dlugo przgladalam sie temu wszystkiego, wsluchiwalam sie w cisze tego miejsca i w glebi duszy widzialam to do czego zawsze tesknilam.. jakze inna jest rzeczywistosc...Dlaczego nie mozna cofnac czasu nawet jeśli sie tego tak bardzo chce...Zycie biegnie do przodu zbyt szybko..nie da się tego zmienic...Mozna jednak walczyc o swoja tradycje i historie..walczyc z glebi serca, nie dla pieniedzy...Ludzie za szybko zapominaja o tym co piekne i w slepo nasladuja innych, ktorzy wcale nie sa lepsi..

Prosiles mnie o relacje z "zycia Indian" oto ona, mozesz ja wykorzystac w Tawacinie lub swoich przemysleniach, jesli myslisz ze warto....Dopiero przedwczoraj udalo mi sie dotrzec do rezerwatu..moze dlatego ze nie wiem jakie beda moje dalsze losy , a jednym z glownym zalozen mojego przyjazdu tutaj, bylo przkonanie sie na wlasne oczy jak wyglada zycie terazniejszych Indian. Tak wyglada zycie w rezerwacie, a poza nim..Indianie nie sa zbytnio lubiani, sa przewaznie biedni, pija, mieszaja sie w czarne interesy i nie maja dobrej opini..chyba wiekszosc polskich Indianistow nie spodziewa się takich realiow....Ja nadal nie moge sie otrzasnac i mysle o tym caly czas..czasami wrecz zastanawiam sie czego tak naprawde szukalam...