(z doniesień agencyjnych) "W dniach 7-16 maja br. Filipiński Ruch Przyjaciół Polaków podejmował trzech niezwykłych gości: człowieka wiedzy biskupa Tadeusza Pieronka, legendarnego bojownika Andrzeja Leppera oraz znanego poetę Marcina Świetlickiego. Na lotnisku powitała ich stołeczna grupa poparcia w starannie wykonanych strojach łowickich. Podczas późniejszego spotkania na uniwersytecie mówiono o zakłamanej historii Polaków i trudnej współczesności. Pieronek podziękował wszystkim za papierowe smoki wysyłane dzieciom z popegeerowskich wsi oraz za napływające wciąż petycje z podpisami sprzeciwiającymi się budowie autostrad przez wielkie koncerny. W godzinach nocnych, w zrekonstruowanym nad jeziorem dworku kaszubskim, puszczano wspólnie wianki i uczono się zwyczajowych toastów towarzyszących spożywaniu wódki. Lepper zajmująco opowiadał o tradycjach walk i obecnych spadkobiercach wielkiego wodza Kościuszki, którzy wyróżniają się używaniem kos i kłonic oraz noszeniem czapek z pawimi piórami. Świetlicki mówił z kolei o ogromnym zagrożeniu polskiej młodzieży przez alkoholizm i narkomanię, czytał także własne wiersze z tomu Reksio umarł za wasze grzechy.

James Robideau pytany w Poznaniu o to, czy młodzi Lakoci czytają pewnych trzech autorów, wedle których ubierają się, malują i organizują polscy Lakoci, uniósł brwi i przecząco pokręcił głową: "Nigdy tych nazwisk nie słyszałem. Ani nasza młodzież. Żyjemy kierując się naukami starszych". Rodzimi tradycjonaliści - koniec złudzeń! Okazaliście się fałszywymi kopiami, zniekształconym echem, ludźmi bez właściwości, żyjącymi cudzym, skradzionym życiem. Tak mógłbym zakończyć.

W poprzednim numerze "Tawacinu" ukazał się obszerny wywiad z Robideau, w którym ten wcale nie zaprzeczył, jakoby ktoś z nas mógł rzeczywiście stać się - duchowo, emocjonalnie, a nawet w sposób prawny - Indianinem. Nie mamy więc do czynienia z kolorową sektą, ale z ludźmi wytrwale, uparcie i dojrzale podążającymi do konkretnego, realnego celu. Raczej nie każdy osiągnie ów szczyt, lecz nikomu nie wolno odmawiać prawa do wspinania się. Szydercy i ignoranci: czapki z głów!

Największa zmiana? Bez wątpienia, ekumenizm. Coraz większa średnia wieku uczestników powoduje, że nie przyjeżdża się już na młodzieżowe hipisowanie w krzakach, ale na wypoczynek, rozmowy, spotkania. Harmonijnie koegzystują ze sobą westalki i piwosze, ideologiczne masówki i przebierane dancingi, na imieninach u cioci Ani dyskutuje się o wszystkich paradoksach indianizmu, a do rękoczynów nie dochodzi. Nawet nocny spór obozowego Awdiejewa z policją nie przypomina niegdysiejszych pyskówek. Obwoływacz zaprasza do gry w bizonie jądra, by za chwilę nęcić partią Poké monów.

Czyżby były to przejawy zaawansowanej obojętności, tumiwisizmu, udawanej tolerancji dla wszystkich wartości z braku własnych wartości? Nie, po trzykroć nie. Zlot, w moim mniemaniu, osiągnął cudowny stan pokojowego współistnienia, życzliwego dialogu, porównywania różnic. To korzystne sąsiedztwo: dla uczestników, ale także dla idei.